Dzielą nas kilometry, łączą serca ♥

Niektórzy ludzie uważają, że przyjaźń na odległość nie istnieje. Nic bardziej mylnego, ponieważ sama żyję w takiej przyjaźni. Ja i Paulina mieszkamy 225 km od siebie. Gdy się poznałyśmy byłam tak mała, że nawet nie pamiętam, kiedy to było. Miałam może 3 lata. 

Po długim czasie, nasze marzenie o sesji spełniło się. Gdy Paula przyjechała do babci mieszkającej klatkę obok, wzięłyśmy samochód i pojechałyśmy czteroosobową grupką do wsi położonej niedaleko mojego miasta. Cała sesja przebiegła w niesamowitej atmosferze! Śmiałyśmy się, wygłupiałyśmy i robiłyśmy wszystko, żeby ten czas spędzić tak, jak sobie wymarzyłyśmy. Niestety dorastamy. Przez to nie jest łatwo utrzymać kontaktów pomijając rozmowy na Skype i facebook'u. Moja siostra jest w klasie maturalnej, co niesamowicie utrudnia rozmowy przez makabryczną ilość tematu. Paulina i Julita - moja siostra - boją się tego, że to może było ostatnie nasze spotkanie w pełnym składzie. Nic bardziej mylnego. Jak już pewnie zauważyliście po tytule, nasza przyjaźń była, jest i będzie, choćby się waliło i paliło. Nie jest łatwo, ponieważ widzimy się raz, czasami dwa razy do roku, jednak to tylko nas umacnia. Nie nudzimy się w swoim towarzystwie. Chociaż jesteśmy w wieku 14, 17 i 18 lat, gdy rozmawiamy różnica wieku momentalnie się zaciera. Wiek to tylko liczba, a liczy się to, co ma się w sobie, a nie na sobie. Mimo różnicy wieku podczas spotkań zapominamy o Bożym Świecie i beztrosko śmiejemy się jak dzieci. Nasze towarzystwo sprawia nam tak ogromną radość, że nie wyobrażam sobie życia bez niego. Dziękuję za wszystkie spędzone chwile! ♥ Kocham i tęsknię, do zobaczenia niedługo! 

Dziękuję za przeczytanie.! Do zobaczenia,